کد مطلب:33628
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:26
چرا با اين كه پيامبران و امامان ( عليهم السلام ) بينشي ژرف و كامل داشته اند ترك اولي مي كرده اند ؟
پيامبران و امامان ( عليهم السلام ) مرتكب گناه ، به معناي حرام شرعي ، نمي شده اند . امّا ترك اولي ، كه ارتكاب آن از سوي معصومان ( عليهم السلام ) روا شمرده شده است به اين معناست كه آن بزرگواران كاري مي كرده اند كه مي دانسته اند شايسته مقام ربوبي خدا نيست . گاه پيامبران از كارهايي استغفار مي كرده اند كه در نظر عرف انجام آن كارها حتّي اختياري نيز نيست ولي چون آنان مقامي بلند داشته و عظمت خدا را بسيار بيشتر از ما در مي يافته اند ، اين كارها را براي خود گناه مي شمرده ، و از آن طلب بخشش مي كرده اند .
امام خميني ( رحمه الله ) براي اين حقيقت مثالي در خور زده است : يك شخص مؤدّب را فرض كنيد كه پايش شكسته باشد و مجبور است پايش را دراز كند . شخصي محترم ، مثلاً عالمي بزرگوار به عيادت او مي آيد . اين شخص ، كه پايش شكسته ، از اين كه مجبور است در پيش اين آقاي محترم پايش را دراز كند خجالت مي كشد و همواره عذرخواهي مي كند كه ببخشيد من پاهايم در حضور شما دراز است ، با اين كه دراز كردن پاهايش ، كه اختياري نيست ؛ چرا كه پايش شكسته و توان جمع كردن آنها را ندارد ، امّا چون احساس مي كند در حضور شخصيّتي بزرگوار با اين حالت نشسته ، شرمنده است و اين را براي خود نقص و عيب مي داند .
معصومان ( عليهم السلام ) نيز چنان عظمتي براي خداوند متعال احساس قائلند و برخي كارهاي را - كه حتّي مكروه نيز نيست - گناه مي دانند ؛ مثلاً هنگامي كه انسان مجبور مي شود لباس خود را در آورد . چنين كاري را معصومان ( عليهم السلام ) گناه مي دانند . از اين روست كه در روايت است : « حسنات الابرار سيئات المقربين ؛ كارهاي نيك نيكوكاران ، براي مقرّبان گناه است » .
{P - مصباح يزدي ، محمدتقي ، راهنما شناسي ، ص 170 و 171 . P}
مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.